Pałac w Janowicach powstał w XIX w. jako budowla w stylu angielskiego neogotyku. Wybudowany został w miejscu wcześniejszego dworu, z którego do dzisiaj zachowały się osiemnastowieczne piwnice i ruiny przydworskiej kaplicy z 1863 roku. O poprzednim, drewnianych dworze na kamiennej podmurówce możemy dowiedzieć się z zapisków z I połowy XVIII w.
W kolejnym stuleciu, właściciele wsi – Karolina i Felicjan Stadniccy – w miejscu po drewnianym dworze, postawili nowy, murowany o cechach klasycystycznych. W połowie XIX wieku ich syn – Jan Stadnicki – przeprowadził gruntowny remont dworu, nadając bryle budynku nowego wyrazu, wzbogacając o typowe dla neogotyku elementy architektoniczne.
Obecnie jest to budowla kilkukondygnacyjna z pięciokondygnacyjną zbudowaną na rzucie kwadratu. Fasadę pałacu wieńczy ozdobny filarowy portyk, zdobią go sterczyny, kwiatony i herb szlachecki “Nałęcz”. Do wnętrza prowadzą dwubiegowe schody. Głównego wejścia strzegą dwa kamienne lwy. Od strony zachodniej fantazyjne schody wiodą z tarasu do ogrodu. W narożach budowli widzimy dwa półokrągłe ryzality, podobnie jak wieża zwieńczone krenelażem. Obok pałacu wybudowano wolnostojącą kwadratową wieżę połączoną z pałacem czteroprzęsłowym arkadowym przejściem. Dwuspadowy dach zdobią sterczyny, kominy i wieżyczki w narożach budynku.
Po II wojnie światowej pałac przeszedł w ręce Skarbu Państwa, lecz nikt specjalnie o niego nie zadbał. Miejsce stopniowo popadało w ruinę. Remont z końca lat sześćdziesiątych wiązał się z wprowadzeniem kilku zmian architektonicznych pałacu, gdy należał już do Politechniki Krakowskiej. Od 2014 roku jest w posiadaniu Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.
Park pałacowy o powierzchni 11 ha rozwinięty jest z założenia w stylu angielskim. W parku zachował się historyczny układ alejek i ścieżek. Na szczególną uwagę zasługuje tutaj flora w postaci ponad dwustuletnich dębów bezszypułkowych i lip. Zespół parkowo – pałacowy usytuowany jest na niewielkim wzniesieniu o wysokości około 220 m.n.p.m.
